ΒΕΛΟ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

ΒΕΛΟ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ

Επικοινωνία

Επικοινωνήστε Μαζί μας :


Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 29 Φεβρουαρίου 2024

Πρόσκληση

 Εκδηλώσεις στο Βέλο Κορινθίας το Σάββατο 16 Μαρτίου 2024


Η κοινότητα Βέλου σας προσκαλεί το Σάββατο 16 Μαρτίου στο Βέλο Κορινθίας, όπου θα διοργανώσει από κοινού με τον πολιτιστικό σύλλογο Βελιωτών "Αγία Μαρίνα" από τις 9.00 π.μ. το 8ο "Παιχνίδι του κρυμμένου θησαυρού στο Βέλο". Το σημείο έναρξης του παιχνιδιού θα το βρείτε λύνοντας τον πρώτο γρίφο του, που βρίσκεται στην αφίσα. 

Στις 16.00 στην πλατεία Αγ. Φανουρίου θα υπάρχει εκδήλωση "Μασκέ Πάρτι" με παιχνίδια για παιδιά, μουσική, και χορός. 

Δηλώσεις για συμμετοχή έως και την Τετάρτη 14 Μαρτίου στο βιβλιοπωλείο "Το Ρόδι" και στο ασφαλιστικό γραφείο της Ιω. Μασούρη (Αγ. Μαρίνης 76)

Θα υπάρχουν έπαθλα για τους νικητές του παιχνιδιού. 

Τηλ. επικοινωνίας 6972809522 

και e-mail: rodivelo100@gmail.com  



Τετάρτη 19 Απριλίου 2023

Στο 16ο Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικών Συνόλων με την Μικτή Πολυφωνική Χορωδία Δήμου Βέλου Βόχας

Στις 22 Απριλίου η Μικτή Πολυφωνική Χορωδία Δήμου Βέλου Βόχας θα εκπροσωπήσει τον Δήμο μας στο 16ο Διεθνές Φεστιβάλ Μουσικών Συνόλων στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Συντονίζει και διευθύνει η Γκρέκα Πετούμενου


Μπορείτε να κλείσετε εισιτήρια σε αυτόν τον σύνδεσμο και κατόπιν συνεννόησης, ο Δήμος θα διαθέσει λεωφορείο για την δωρεάν μετακίνηση από και προς την εκδήλωση.  (πρέπει να πάρετε τηλέφωνο στον Δήμο) 

Αίθουσα: Αλεξάνδρα Τριάντη
Διοργάνωση:   Εξωτερική Παραγωγή
ΗΜΕΡΕΣ & ΩΡΕΣ    Σάββατο 22.04.2023, 18:00
ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ

€15.00 Φοιτητές, ΑμεΑ

€20.00

€25.00

€30.00

€35.00


ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΠΩΛΗΣΗΣ Δευτέρα 10.04.2023





Λίγα λόγια για το φεστιβάλ


Το Φεστιβάλ αποτελεί ένα μοναδικό υπερθέαμα, καθώς δίνει φωνή σε δεκάδες χορωδίες και ορχήστρες, αλλά και σε εκατοντάδες επαγγελματίες ή ερασιτέχνες μουσικούς απ’ όλο τον κόσμο, ενώ παράλληλα γίνεται αφορμή για συνάντηση καλλιτεχνών και πολιτισμών.

Στην σκηνή του Μεγάρου εμφανίζονται Πολυφωνικές Χορωδίες, Φιλαρμονικές Μπάντες, Παραδοσιακές και Κλασικές Ορχήστρες, Jazz Bands, κιθαριστικά και κρουστά σύνολα από την Ελλάδα και το εξωτερικό, με τον αριθμό των συμμετεχόντων να ανέρχεται στους 2.500 καλλιτέχνες, οι οποίοι θα λάβουν μέρος σε μια μοναδική για την Ελλάδα πανδαισία οργάνων, ήχων και φωνών.

Επιπλέον, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη λήξη της Γενοκτονίας των Αρμενίων, ο Σύνδεσμος Φιλαρμονικών Χορωδιών Ελλάδος τιμά την επέτειο με ειδικά αφιερώματα σε πτυχές της αρμενικής ιστορίας και του πολιτισμού.

Αξιοσημείωτη στιγμή του 16ου Διεθνούς Φεστιβάλ θα αποτελέσει η συμμετοχή της Βυζαντινής Ψαλτικής Ένωσης του Πατριαρχείου Βουλγαρίας, καθώς επίσης και της Ηγουμένης Μαριάμ Σκορδά, της νεανικής χορωδίας της Ορχήστρας Κυκλάδων Σύρου, της χορωδίας της Ελληνοαγγλικής Αγωγής Αθηνών, της Φιλαρμονικής Λεχαινών, της συμφωνικής ορχήστρας και της χορωδίας του Μουσικού Σχολείου Ιλίου, της πολυφωνικής χορωδίας του Δήμου Βέλου Βόχας Κορινθίας και πολλές ακόμα φιλαρμονικές χορωδίες και ορχήστρες.

Mέρος των εσόδων θα διατεθεί σε εθελοντικές οργανώσεις και οργανισμούς μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα.

Την εκδήλωση θα παρουσιάσει η δημοσιογράφος Βίκυ Χαντζή.

Το Φεστιβάλ τελεί υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού, τουΥπουργείου Τουρισμού, του ΕΟΤ, της Περιφέρειας Αττικής και του Δήμου Αθηναίων.

Κυριακή 16 Απριλίου 2023

Το Πάσχα του Παπαδιαμάντη

Πώς να μη θυμάται κανείς κάθε χρονιάρα μέρα, και μάλιστα το Πάσχα, εκείνον, που αν δεν ήτανε ο μόνος πιστός άνθρωπος, ήτανε ωστόσο ο μόνος θρησκευτικός «ποιητής» του καιρού μας, —τον Παπαδιαμάντη; Ούτε μυστικιστής και πανθεϊκός («διαστολή» του εγώ προς το Σύμπαν!) ούτε ωραιολάτρης του θρησκευτικού βίου. Χριστιανός τής ουσίας και των τύπων, της πίστης και τού δόγμα­τος, της ψυχής και του κανόνα, της θεωρίας και της πράξης. Αυτού του είδους η θρησκευτικότη­τα «ζει» στο έργο του, ενώ των άλλων (μανιέρα και… κυμβαλαλισμός!) απουσιάζει ολότελα. Ε­πειδή έτυχε να θυμηθούμε τον Παπαδιαμάντη κάνουμε αυτήν την παρατήρηση και μαζί μ’ αυτήν και μιαν άλλη: πως δεν είναι το θέμα, που δίνει αξία στο έργο παρά η ειλικρίνεια.



Και τώρα: ο κυρ Αλέξανδρος, ο ψάλτης και τυπικάρης, τη Με­γάλη Βδομάδα βρισκότανε σε ακατάπαυτη κίνηση κι αγρυπνία. Με το λαμπαδάριο Χριστοφίλη, με τον εξάδερφό του το Μωραϊτίδη, τη «σεβάσμια μητέρα» Ολυμ­πιάδα και με λιγοστούς φιλακολούθους στο ιδιωτικό παρεκκλήσι του Αγ. Ελισσαίου εκτελούσε τα χρέη του με πάθος. Έψελνε με σπανία γνώση τής βυζαντινής μουσικής, με «πενιχράν φωνήν», αλλά πολύ χρωματισμένη και κραδαινότανε ολάκερος έως οχτώ ώ­ρες. «Ψάλλων ο Παπαδιαμάντης εσκίρτα αληθώς, ηγάλλετο, εθλίβετο, και οιονεί συνέπασχε μετά του υμνωδού… Εάν φράσις τις περι­είχε επιτακτικήν τινα έννοιαν ως λ.χ. «αυτόν προσκυνήσωμεν» ήτο αδύνατον να μη συνοδεύσει το μέ­λος τούτης και με μίαν ζωηράν πλήξιν του ποδός επί του εδάφους…» Ύστερα από ένα τέτοιον αγώνα σωματικό και ψυχικό, μιας ολάκερης βδομάδας, μέρα και νύ­χτα, ύστερα από νηστεία σαράντα ημερών, κυρ Αλέξανδρος θα πή­γαινε σε καμιά ταβέρνα του Ψυρρή με τούς «συμποτικούς φίλους» (το Χριστοφίλη τον καντηλανά­φτη, τον κυρ Στρατή τον ψάλτη του Νεκροταφείου, τον κυρ Νικολάκη το Θεοφιλάτο,τoν κυρ Γρηγοράκη το Γιακουμή, το Γιάννη το Μανάφτη, το Νήφωνα Διανέλλο τον καλόγερο κτλ.) για να γιορτάσουνε με τη γκιουβετσάδα και με το κρασί τη μεγάλη μέρα.

Αλλά όχι σπάνια, στα τελευ­ταία χρόνια, ο Παπαδιαμάντης ήτανε το Πάσχα καλεσμένος στου φίλου του κυρ Στέφανου, του «Προέδρου» τής Δεξαμενής.

Ο κυρ Στέφανος, παλιός πρόε­δρος των αμαξάδων, ερχότανε με τα ποδήματά του (χειμώνα καλο­καίρι), με τη μαγκούρα του και τα γαλανά του μάτια να πάρει κατά το μεσημέρι τον κυρ Αλέξαντρο να πάνε σπίτι. Κατηφόριζαν κι οι δυο τα σκαλιά της πλατείας και λίγο παραπέρα στην οδόν Σπευσίππου ήτανε η αυλή του κυρ Στέφανου με την πλατιά πόρτα, ώστε να χωράει μέσα το αμάξι, που τώρα το δούλευε ο γιός του. Στο τραπέζι ήτανε το ταψί με τ’ αρνί και τις πατάτες, η πιατέλα με τη μαρουλοσαλάτα κι η χιλιά­ρα με το κρασί. Δίπλα στο κε­χριμπαρί τής ρετσίνας τα κόκκινα αυγά.

Πριν καθίσουν ο Παπαδιαμάντης έκανε την προσευχή: «Φάγονται πένητες και εμπλησθήσονται και αινέσουσι κύριον οι ευλογούντες αυτόν, ζήσονται αι καρδίαι αυτών εις αιώνας αιώνων». Και τότε μο­νάχα καθότανε ο καθένας στην καρέκλα του. Και τότε γινότανε το εξής: Πριν να βάλει μπουκιά στο στόμα του ο κυρ Αλέξαντρος, γέ­μιζε μια κούπα, που την τοποθε­τούσανε μπροστά του, με «ξανθόν ρητινίτην», τη γέμιζε ώς τα χείλια και κατόπι πιάνοντάς τη με τις δυο του χούφτες, που τρέμανε, την έφερνε στο στόμα και την άδειαζε ώς κάτου. Τότε μονά­χα αστράφτανε τα μάτια του και λυνότανε η γλώσσα του κι άνοιγε η όρεξή του. Το πάθος!

Έτσι ο Παπαδιαμάντης έκανε «Πάσχα ρωμέικο να ευφρανθεί η ψυχή του». Κι όταν ο μέσα του κόσμος μαγευότανε, άρχιζε να σιγοψέλνει διάφορα τροπάρια — το άλλο του πάθος. Κι ύστερα θα μπορούσε να λέει την περίφημη φράση, που την έχει γράψει σ’ ένα διήγημά του -φράση που περιέχει όλον τον παθητικό λυρισμό του για το κρασί: «Ήτον ωραίον ρετσινάτον όλον άρωμα και πτήσις και αφρός»! Δίψα του Βάκχου και του… Δαυίδ!

Πάντα ο ποιητής της «Φόνισσας» και της «Νοσταλγού» γλεν­τούσε μονάχα με ανθρώπους τού λαού. «Ω πενιχρά και υπερτάτη ευτυχία τού φτωχού»! Κι όπως λέγει ο κ. Βαλέτας, απ’ όπου αντλήσαμε πολλές βιογραφικές πλη­ροφορίες για τον άνθρωπο: «από το λαό ξεκίνησε, με το λαό πέρασε τη ζωή του, στο λαό άνοιξε την ψυχή του».

πηγή

Αναγνώστες